Δεσποτόπουλος, Κωνσταντίνος

(Σμύρνη 1913 –).Νομικός, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός.Είναι δίδυμος αδελφός του Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου (βλ. λ.). Σπούδασε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, της οποίας αναγορεύτηκε διδάκτορας το 1939. Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ενώ στο χρονικό διάστημα 1947-50 εξορίστηκε στην Ικαρία και στη Μακρόνησο. Σταδιοδρόμησε αρχικά ως δικηγόρος Αθηνών και στη συνέχεια ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, στις θέσεις του υφηγητή της φιλοσοφίας του δικαίου στη νομική σχολή Αθηνών (1943), του καθηγητή στο πανεπιστήμιο της πόλης Νανσί της Γαλλίας (1970-75) και του καθηγητή στο Πάντειο πανεπιστήμιο (1975-80). Κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία όπου, παράλληλα με τα καθηγητικά του καθήκοντα, ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση. Το 1984 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (τάξη Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών). Διετέλεσε υπηρεσιακός υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στις κυβερνήσεις Γρίβα και Ζολώτα (1989, 1990). Εισηγήθηκε, μεταξύ άλλων, την κατάργηση του θεσμού του όρκου και της θανατικής ποινής. Έλαβε μέρος σε πολλά διεθνή συνέδρια (Βενετίας, Ρώμης κ.ά.). Σπουδαιότερα έργα του είναι: Η πνευματική υπόστασις της νομικής επιστήμης (1937), Ο άνθρωπος και η πολιτεία (1945), Ηθικά (1947), Φιλοσοφία του δικαίου (1954), Πολιτική φιλοσοφία του Πλάτωνος (1957), Ηθικά Β’ (1962), Μελετήματα φιλοσοφίας (3 τόμοι, 1978-82), Φιλοσοφία και διαλεκτική (1990), Φήμη απόντων (1995), Φιλοσοφία του Πλάτωνος (1997), Φιλοσοφίας εγκώμιον (1999), Περί προσώπων και θεσμών (2000) κ.ά.